کوته‌نوشتی درباب زن

این روزها دارم به یک پز مدرن فکر می‌کنم: من حافظه‌م ضعیف است. گویی  هرچه بیش‌تر تکیه‌مان را از حافظه برداریم، معقول‌تر و باهوش‌تریم. بیش‌تر می‌توانیم هر آن از نور عقل‌مان بهره ببریم، هر آن از نو کشف کنیم. گویی عقل دربرابر حافظه تعریف می‌شود.

حال آنکه حافظه همان الهه‌ی شعری‌ست که به ما امکان سرودن اشعاری به بلندای ایلیاد را می‌دهد. حافظه حقیقتا الهه، یک زن، است. به میزانی که این روزها نامی از زن باقی نمانده‌ست، نامی از حافظه باقی نیست و بنابراین سپهر روایی-اسطوره‌ای بی‌معناست.